ver artículo

Si. Son runner. soi correr na Coruña, en Celeiro, en Riadeo…

Eu, muller libre, maior de idade, decido saír correr cando atopo un oco na rutina do meu día.

Hoxe, non me atrevo nin a dicir as rutas que fago. Non me atrevo a nomear ás outras mulleres que corren comigo ou soas cando a súa vida familiar llelo permite.

Eu, maior de idade e libre… Non me atrevo.

Comecei a correr hai varios lustros cun dos meus mellores amigos, sendo ese momento de running o mellor do día. Logo, os compañeiros de traballo, amigos tamén, foron uníndose e acabamos sendo un equipo de runners, no cal a única rapaza era eu. Homes marabillosos. Pais marabillosos. Maridos marabillosos que sempre me acompañaron (eu ás veces coa lingua de fóra) sentíndome «outr@ máis».

Exemplo rotundo do valor do deporte, da unión que xera e o que dignifica a quen o practica.

Homes coma eles son os que fan que non perda a ilusión por un mundo no que medremos tod@s en IGUALDADE.

Lamentablemente, se eles non poden saír correr de noite pecha, eu non me atrevo. Soa, aínda coa luz dos farois e dos coches, eu… non me atrevo.

Laura Luelmo saíu correr á tardiña, a plena luz, e non volveu. Ela si se atreveu.

Ela morreu.
A realidade é que nos matan.

Nós non temos medo ás lexións nas carreiriñas, temos que ter medo a non volver á casa.

O sorprendente é que a algúns lles sobran as leis de igualdade, le- nas e miran para outro lado, e din que as feministas somos meigas da Idade Media.

Compañeir@s, a educación é a ba- se do mundo no que estas atrocidades poidan desaparecer e as vosas fillas se atrevan. Elas, maiores de idade e libres.

* Estíbaliz Veiga é actriz, mari- ñana. Na memoria de Laura Luelmo, asasinada.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *